Zrzucamy oponkę: jak się podnieść po upadku

No i stało się. Wystarczył jeden rodzinny obiad, by pięć dni “popłynąć” i odstawić dietę. Tym razem więc o tym, dlaczego takie potknięcia są niebezpieczne i jak nie wpaść w psychologiczną pułapkę poczucia winy i całkowitej rezygnacji z celów. 

Są takie sytuacje, kiedy bardzo trudno wytrwać w postanowieniu jedzenia mniej. Jedną z nich są rodzinne spotkania, podczas których – przynajmniej w Polsce i tym bardziej na prowincji – je się dużo i z reguły pije mniej lub więcej alkoholu. Może to być wesele, ale nie tylko – wystarczy pojechać na tzw. goście, by zrobić sobie urlop od diety.

Czy warto taki urlop robić? Warto, ale pod warunkiem, że ma się pełną świadomość zagrożeń. Akurat te bezpośrednie – zjedzenie większej ilości kalorii – nie są najniebezpieczniejsze. Ja po babcinym obiedzie – nie przejadając się – zakończyłem dzień wynikiem… 4220 kcal. Ot zwyczajne skromne śniadanie, normalna kolacja (kilka kromek chleba z dodatkami plus piwo) i typowo polski obiad – rosół, danie główne (3 kawałki różnych rodzajów mięs – kaczka, kurczak i schabowy, ziemniaki i kwaszone dodatki), do tego deser (3 małe kawałki ciast) i dwa kieliszki słodkiego likieru Sheridan’s.

Niestety oprócz kalorii wyszło też sporo tłuszczu: zamiast 56 gramów… 179.

W teorii powinno być wszystko w porządku. Budzimy się na drugi dzień i kontynuujemy dietę. W praktyce bywa często inaczej. Dlaczego?

Po pierwsze włączają nam się stare przyzwyczajenia. Przypominamy sobie smak słodkich i tłustych potraw, mózg dostaje impuls, robi się przyjemnie, poprawia się nastrój. Nie chcemy na drugi dzień z tego rezygnować. I robi się jeszcze jeden dzień, jeszcze następny, pojawia się odkładanie w stylu “a, zacznę od jutra” itd.

Po drugie bardzo często włącza się nam poczucie winy. Myślimy, że skoro nie wytrzymaliśmy, dieta nie ma sensu. Że jesteśmy do bani, i tak się nie uda, wszystko jest bez sensu. I zajadamy to poczucie winy.

U mnie taki stan trwał pięć dni. Może nie jadłem codziennie takich ilości jedzenia (i kalorii), ale jednak folgowałem. Ale nie zrezygnowałem. Zwyczajnie mi było szkoda. Pomyślałem też, że 5 dni w perspektywie 90 dni to nie jest tak dużo. Dlatego dziś (5 listopada) wróciłem do diety i od początku dnia liczyłem kalorie.

Zatem projekt nie upadł – powalczę, a Wy będziecie mogli śledzić dalsze postępy, ale i trudności. Czas przedłużę po prostu o 5 dni, czyli do końca stycznia 2018 r. (tych bezdietowych nie będę wliczał). Niebawem pomiary, a kolejny wpis będzie dotyczył treningu, który realizuję na siłowni.

Dla przypomnienia i dla nowych czytelników: wszystko od samego początku jest dokumentowane i publikowane w serwisie www.sprawnypo40.pl w zakładce WYZWANIA oraz na facebook’owej stronie www.fb.com/sprawnypo40. Zachęcam do polubienia.