Miecz samurajski – katana – to jeden z symboli wojskowych w Japonii. Stanowił on jedną z podstawowych broni w wojsku japońskim. Był także kluczowym elementem szermierki bojowej – kenjutsu. Jednak z czasem biała broń straciła znaczenie w realnej walce. Również w japońskiej szermierce zaczęto ją zastępować innymi rozwiązaniami. Tak powstało kendo – japońska sztuka walki wywodząca się z szermierki samurajów.
Kendo to sport walki wywodzący się bezpośrednio z szermierki bojowej o nazwie kenjutsu, która praktykowana była w Japonii od XI wieku, czyli od kiedy wprowadzono do użytku miecz jednosieczny o wygiętym kształcie. Liczne szkoły i różne formy powstawały i rozwijały się aż do połowy XIX wieku, czyli do kiedy, szermierka na miecze utraciła swój użytkowy charakter. Wówczas cesarskim edyktem wprowadzono w Japonii zakaz noszenia mieczy przez ludność cywilną, a miecze przestały też służyć do prowadzenia walki zbrojnej oraz pojedynków.
Para-sportowa forma szermierki bojowej narodziła się już na początku XVII wieku, kiedy to do treningu szermierzy stopniowo wprowadzano urządzenia pozwalające na zadawanie ciosów. Wcześniej trening prowadzono przy użyciu ostrych mieczy stalowych, możliwości treningu były więc ograniczone. Zastosowano miecze ćwiczebne, najpierw drewniane, potem bambusowe, a także solidne protektory, które wzorowane były na zbroi samurajskiej. Największe zasługi w konstruowaniu bezpiecznego sprzętu miał Chuta Nakanishi w latach 70. XVII wieku. Mistrzowy Nakanishi przypisuje się także stworzenie nazwy „kendo” – „ken” oznacza „miecz”, z kolei „do” wskazuje „drogę, sposób postępowania”. Kendo należy zatem rozumieć jako „drogę miecza”.
Z czasem do walki treningowej wprowadzono regulaminy. Te z kolei stopniowo ewoluowały i dążyły do ograniczania zadawania cięć i do eliminowania technik, które mogły zagrażać bezpieczeństwu walczących.
W 1895 roku powołano Dai Nippon Butokukai. Była to organizacja, której przyświecał cel odtworzenia i otoczenia opieką tradycyjnych sztuk walki. W odniesieniu do szermierki kendo nastąpiło to w roku 1912. Dzięki temu można było wprowadzić ją jako przedmiot wychowania fizycznego do programów nauczania. W krótkim czasie treningi oraz turnieje kendo rozpowszechniły się na całą Japonię. To te lata uznaje się za okres narodzin współczesnej dyscypliny kendo.
Zawody sportowe w kendo obejmują walki, które prowadzone są tylko i wyłącznie przy użyciu mieczy bambusowych shinai. Celem walki jest trafienie przeciwnika w jedno z miejsc przewidzianych regulaminem. Obszarami ataku, które dozwolone są w kendo to chronione strefy ciała. Punktowane trafienia związane są z nazwami tych stref:
Każde trafienie jest dokładnie oceniane przez zespół trzech sędziów pola walki, a o przyznaniu punktu ippon decyduje spełnienie tych kryteriów. Nie przyznaje się punktów, jeśli obaj zawodnicy zadadzą trafienia jednocześnie. Walki turniejowe najczęściej rozgrywa się systemem sanbon-shobu, rzadziej ippon-shobu. Walka trwa pięć minut, lecz może się zakończyć przed upływem tego czasu, dy jeden z zawodników uzyska dwa punkty. W przypadku remisu (hikiwake), jeśli regulamin danych zawodów przewiduje dogrywkę (encho), przedłużona walka kończy się w chwili, gdy jeden z zawodników uzyska pierwszy punkt.
Walki rozgrywa się w hali, w polu, które ma kształt kwadratu lub prostokąta o boku od 9 do 11 m. Podłożem jest parkiet lub plansza z materiału syntetycznego.
W kendo nie ma podziału na kategorie wagowe. Czasami zawodnicy są dzieleni według kategorii wiekowych i płci lub według posiadanych stopni kendo. System nadawania stopni przewiduje zdawanie egzaminów przed komisją ekspertów kendo.
Wyróżnia się następujące stopnie w kendo:
Stopnie w kendo podlegają centralnej rejestracji w Międzynarodowej i Europejskiej Federacji Kendo.
Dodaj komentarz